Werken waar je wilt

Onlangs heeft de Eerste Kamer de Wet Werken waar je wilt verworpen. Dit hadden weinigen verwacht. Het voorstel van wet was met ruime meerderheid door de Tweede Kamer aangenomen. Het voorstel behelst een wijziging van de Wet flexibel werken, en die wijziging komt erop neer dat een werkgever het verzoek van een werknemer om thuis te werken alleen nog mag weigeren als een zwaarwegend bedrijfsbelang zich daartegen verzet. Daarmee zou de werknemer een recht verwerven om thuis, en niet op de werkplek te werken. Een kleine meerderheid in de Eerste Kamer vond de wet onnodig en overbodig. Dit soort zaken hoort niet bij wet geregeld te worden, maar in overeenkomsten tussen werkgevers en werknemers, dus in de CAO en in de ondernemingsraad – en zo gaat het in de praktijk ook, was het argument.  Die kleine meerderheid heeft gelijk.

Arbeid is zelden een geïsoleerde activiteit. Bijna altijd maakt de arbeidsprestatie deel uit van een proces en is hij geweven in een web van procedures en routines die bepalend zijn voor de tijd waarin, en plaats waar de arbeid wordt verricht. Het is daarom ook aan de werkgever om niet alleen te bepalen wat de aard is van het werk dat hij geeft, maar ook hoe dat werk moet worden gedaan en waar en wanneer het moet worden uitgevoerd. Zijn vrijheid wordt daarbij ingeperkt door het arbeidsrecht en vooral door de CAO, waarin werkgever en werknemers afspraken maken over de concrete arbeidsomstandigheden, maar dat gaat nooit zover dat de werkgever niet langer de zeggenschap heeft over het wat, wanneer, waar en hoe van de te verrichten arbeid. En zover zou het ook niet moeten komen.

Het wetsvoorstel is bovendien een gedrocht in zoverre het het recht op thuiswerken reserveert voor een selecte groep werknemers. Voor de meeste werknemers namelijk is thuiswerken per definitie geen mogelijkheid, omdat ze door de aard van hun werk aan de door de werkgever aangewezen werkplek zijn gebonden. Fabrieksarbeiders, winkelpersoneel, chauffeurs, machinisten, bouwvakkers, baliepersoneel, zorgpersoneel, leraren, dienstverleners, horecamedewerkers, schoonmakers – de lijst is oneindig.

Allemaal werknemers voor wie thuiswerken nooit zal zijn weggelegd.

Werken waar je wilt – het klinkt leuk, maar dan toch alleen voor de papierschuivers, de IT-wichelaars, de vergaderaars en de beroepsbabbelaars onder ons. De kantoorzitters kortom, die vaak al aangenaam worden betaald en zo zelden last hebben van dwingende 24-uursroosters en onregelmatige diensten. Het wetsvoorstel, in al zijn simpelheid, discrimineerde dus en was alleen daarom al onaanvaardbaar. En dom.

Reageren? Dat kan: info@penpsupport.nl