Het Westen

In de Groene Amsterdammer van donderdag 3 augustus 2023 lazen we een artikel dat ons de ogen opende. Vaag hadden we nog wel een reminiscentie en ergens in de verte van het geheugen weerklonk bij het lezen de gedachte dat we het eigenlijk wel wisten of beter nog, hadden moeten weten, maar dankzij het artikel kwam er een heldere weerschijn tevoorschijn, lichtte de betekenis van de inhoud ervan op en overviel ons het ‘Doen ze dat zo!’ onder welke titel het Klokhuis met enige regelmaat interessante onderwerpen voor de kijkende kinderen behandelt met antwoorden op vragen, die ook bij  ons vaak een frisse helderheid oproepen.

Nu is de vorige zin door zijn lengte in volledige tegenspraak met zijn eigen inhoud, die immers enige helderheid pretendeert. Datzelfde geldt voor het artikel in de Groene. Ook daar zijn de zinnen lastig te volgen, soms door hun lengte, soms door hun constructie, maar het meest doordat zij geschiedenis beschrijven aan de hand van een grote hoeveelheid namen.  Ach, je mag je best wat inspannen, denken we dan, zeker als het geschiedenis betreft; dat is nooit simpel, – al wordt het vaak simpel gemaakt. We zijn toch gestudeerd?

En dus lazen we het artikel ondanks onze groeiende vermoeidheid  helemaal uit. En naar tevredenheid, want aan het eind kwam die reminiscentie, die heldere lichtstraal, waar we het zo-even over hadden.

Het artikel staat op pagina 32-37 met als titel “Homoseksualiteit en de islam. De jongens in de hemelse tuinen” en beschrijft uitgebreid hoe ‘In islamitische culturen vóór de negentiende eeuw […] homoseksualiteit veel breder geaccepteerd [was] dan tegenwoordig. In alle kringen, ook onder kaliefen en prinsen, was de voorkeur voor hetzelfde geslacht normaal. Het gold zelfs als een symbool van verfijning”. Zo luidt althans de samenvatting boven het artikel. En inderdaad, Somer Al Abdallah & Yaghoub Sharhani  beschrijven in het artikel hoe de vele seksuele uitspattingen met jongens en slaven geen grenzen kenden en algemeen in de islam geaccepteerd waren.

Het zij zo, maar waar bij ons het licht doorbrak, was waar zij op het eind aankaarten dat “De visie op seksualiteit binnen de islam […] in de negentiende en twintigste eeuw drastisch veranderd [is].” Dat kwam enerzijds door visionaire gelovigen die opriepen terug te keren naar de oorspronkelijke zuiverheid van de islam. Maar vooral door het westers kolonialisme: het in 1860 door de Britse heersers opgestelde Indiase wetboek van strafrecht verbood homoseksualiteit in (hedendaags) India, Pakistan en Bangladesh. En datzelfde deden de Fransen met het (in het Frans opgestelde) Tunesische strafrecht.

En nu, nu eindelijk volledig tot de islam is doorgedrongen dat homoseksualiteit toch echt niet kan, komt het Westen opnieuw langs met de mededeling: vergissing bedankt, homoseksualiteit dient u als normaal te beschouwen en meer dan dat, wij gaan nu uit van de identiteit van het individu en zijn recht om in vrijheid zijn geaardheid als lhbtq+ te uiten.

Reageren? Dat kan: info@penpsupport.nl